Haitiaans temperament

zaterdag 03 juli 2010

Vandaag was een rustig dagje waarop we eigenlijk alleen wat hebben opgeruimd rond de missiepost en een 20tal dozen met voedsel hebben gesorteerd. Hoogtepunt!? was het vinden van een opengedrukt blikje tonijn, of wat er nog van over was na lange tijd open geweest te zijn.
't Was helemaal zwart en het stonk een uur in de wind. Misschien wel 2 uur. :P


zondag 04 juli 2010

Vanochtend zijn we niet naar de kerk in Thomassin geweest, maar naar de kerk in Petionville, die vandaag weer zijn eerste dienst had sinds de aardbeving. Het is een kerk van de missie en op 12 januari was de hele voorgevel naar beneden gekomen, samen met nog wat andere delen. Inmiddels is het geheel gerestaureerd en het ziet er schitterend uit.

De dienst ging natuurlijk weer door tot aan 12 uur en we konden niet eerder weg want pastor Baker moest zo nu en dan wat zeggen als hoofd van de missiepost in Haiti.

Na de dienst werden we mee naar beneden gekomen waar we voedsel van de mensen kregen. We zijn daar niet te lang gebleven, want er was gereserveerd in een restaurant in de stad. Vandaag is het namelijk 4 juli, een belangrijke datum. Elk jaar op deze dag vieren ze namelijk hun onafhankelijkheid. Dit jaar was het de 230e (ofzo) keer en 'wij' vierden dit door met alle 6 aanwezige stafleden uit eten te gaan. Heerlijk gegeten en rond 4 uur waren we weer terug. 's avonds heb ik met ben het eerste deel van Pirates of the Caribian gekeken op de pc (aangezien we geen tv hebben).


maandag 05 juli 2010

Vanochtend zijn we begonnen met het laden van 70 zakken cement in de vrachtwagen om die vervolgens na een rit van 40 minuten, in Greffin weer uit te laden. Er wordt hier momenteel al druk gewerkt aan het leggen van de fundering van het deel van de school dat herbouwd moet worden. Hetgeen er eerst stond was door de aardbeving zodanig beschadigd dat het afgebroken moest worden.
Vanaf volgende week donderdag? komt er hier een World Servants groep uit Nederland die deze lokalen gaat herbouwen. Ik kan nog net 5 dagen meekrijgen voor ik zelf weer terug naar Nederland moet.

Na de lunch is Ben gaan voetballen en ben ik op de pc bezig geweest met het sorteren van mijn foto's.


dinsdag 06 juli 2010

Terwijl Ben vandaag met Willi op de vrachtwagen op weg was naar het Samaritan Purse kamp in Titanyen ging ik met Joas mee naar een basis van 'food for the poor'. Een organisatie die voedsel uitgeeft voor organisaties die het uitgeven aan mensen in de omgeving. De reis begon al met het wachten in de file. Even verderop was er een auto die op zijn kant liggend, de halve weg blokkeerde. Een 3 kwartier later waren we waar we moesten zijn.
Terwijl Joas en nog iemand naar binnen gingen om de papieren te regelen bleef ik met nog 3 werkers in/bij de vrachtwagen op hen wachten... en wachten... en wachten...
Tot eindelijk na 2 uur wachten Joas weer naar buiten kwam met de woorden: "Pwoblem Pwoblem" (voor wie het niet duidelijk is: Probleem, Probleem). Na nog een 3 uur heen en weer geloop kwam het er op neer dat we morgen maar terug moesten komen. Er was ergens iets misgegaan en het voedsel dat er voor ons klaar moest staan was er blijkbaar toch niet.

Tijdens het wachten kwamen er 3 mannen op volle snelheid langs de vrachtwagen rennen en verdwenen ergens om de hoek. Het leek me niet helemaal zuivere koek en zo'n 5 minuten later kwamen ze weer op volle snelheid langsrennen. Dit keer met grote (platte) dozen van 1.5 bij 3 meter, met inhoud (wat dus best een prestatie is om daarmee te rennen). De werker naast mij bevestigde mijn vermoeden. Dieven.
We zagen ze naar het eind van de straat rennen waar ze werden neergeslagen door een aantal 'vriendelijke' buurtbewoners. Ik weet helaas niet hoe het afliep want wij stonden (gelukkig dan weer) op een veilige afstand van het spektakel.

Rond half 4 waren we terug op de missiepost na een dagje niks doen dan wachten. Terwijl ik met Max (een 3 jarig jongetje in het ziekenhuis) en Ronite (een aardbevingsslachtoffer) buiten zat te praten kwam er een auto met een paar bekenden aangereden. Kyrk en familie waren teruggekomen van hun 2 maand durende vakantie in hun thuisland Amerika (en Canada aangezien zijn vrouw Deborah daar vandaan komt). Ze hadden het prima naar hun zin gehad maar waren toch ook wel blij weer thuis in Haiti te zijn.


woensdag 07 juli 2010

Vanochtend zijn we voor een 2e keer naar 'Food for the poor' geweest om hopelijk dit keer wel een lading mee te krijgen.
Terwijl Joas weer met iemand naar binnen was gingen Ben en ik samen met een van de werkers (waarvan ik de naam niet weet) even verderop onder een boom in de schaduw zitten waar we wat gesprekjes hadden met een aantal locals die ook liever in de schaduw zaten. Het was zo ongeveer de enige plaats met schaduw hier dus het was erg rustig op straat. Na alweer een goed uur wachten kwam er voor de tweede keer een voetbal over de muur gevlogen. De eerste keer hadden we (haitianen) hem meteen terug geschopt. Dit keer wilden ze er eerst even mee spelen terwijl de mensen aan de andere kant van de muur (met van dan scheermesjes-prikkeldraad) nogal geiriteerd raakten. Niet een goed teken.
Ik kreeg in de gaten dat het wat uit te hand begon te lopen toen iemand een halfleeg zakje water naar de andere kant gooide en later een stukje meloen. Wij (de 3 van BHM) en een paar andere verstandige haitianen gingen voor de zekerheid maar even verderop bij een muurtje zitten. Er was 1 van de lui van de andere kant al bij de groep op straat aangekomen en die had al een keer uitgehaald. Toen er een minuut later een steen tegen de auto naast ons vloog was dat voor ons het teken om ons uit de voeten te maken. Onderweg terug naar de ingang van Food for the poor kwamen we een 10-koppige meute tegen die niet erg vrolijk keek en die blijkbaar hun bal met geweld en knuppels terug wilde krijgen. Wij zijn snel doorgelopen en konden vanuit de verte zien dat het inderdaad best uit de hand liep terwijl wij bij de voordeur op de grond gingen zitten. zo'n 5 minuten later kwam de groep terug en blijkbaar (helaas) moesten ze dus net zijn waar wij zaten en stonden we daar met 15 man op die kleine 3 bij 2 meter schaduw bij de voordeur, allemaal te wachten tot we naar binnen konden. Erg gezellig kun je wel begrijpen.. Nee, het voelde inderdaad niet erg veilig, maar gewoon rustig blijven, wij hebben niks gedaan en zij weten het. En daarbij waren er aan de andere kant van de deur bewakers met shotguns die we eventueel zouden kunnen roepen, dus dit was toch de veiligste plaats.
Gelukkig hebben ze zelfs niks tegen ons gezegd en zijn ze na 15 minuten naar binnengelaten zodat wij opgelucht adem konden halen.

Het is wel duidelijk, dit is niet de veiligste wijk in de stad. Ik hoorde vandaag ook dat als je met een vrachtwagen met voedsel beter niet tussen de mensen kunt stoppen, maar doorrijden. Joas was daarom zo slim om ons op de vrachtwagen te laten voordat hij het terrein afreed. Zodoende hoefde hij niet te stoppen en kon gewoon doorrijden. Blij toe.

We waren terug en uitgeladen voor de lunch dus 'middags konden we een aantal kleine klusjes doen (zoals het bijelkaar zoeken van gereedschap, accu's en een omvormer voor ons appartement. Zodat we een eigen stroomvoorziening hebben en niet afhankelijk zijn van het restaurant en EDH (Electricity De Haiti) of RHP zoals wij het noemen (Random Haition Power) aangezien het er naar willekeur wel en niet is.
De energiecentrale heeft namelijk niet voldoende vermogen om de hele stad en alle dorpen tegelijk van stroom te voorzien en dus krijgt elk deel beurtelings stroom. Onaangekondigd en soms zelfs maar voor 10 seconden (waar je dus niks aan hebt).


donderdag 08 juli 2010

Vanochtend zijn we op bezoek geweest bij een van de kinderen die in het kinder-sponsor-programma zit. Een programma van BHM, geleid door Elsa, bedoeld om kinderen te sponsoren met een geldbedrag zodat ze naar school kunnen blijven gaan.

We waren op bezoek bij Vilnason in de plaats Soisson. Vilnason is 9 jaar en woon daar met zijn ouders en 2 broers en 2 zussen en zijn oma die in de aardbeving haar huis heeft verloren. Dat was gelukkig ook het enige dat dat de familie verloren heeft. Vilnason houdt erg van lezen en naar school gaan, wat een erg goede instelling is wil je wat bereiken in Haiti.

vrijdag 09 juli 2010

Vanochtend hebben we eerst een vrachtwagen volgeladen met voedsel voor de school in Kenscoff. Nadat we dat afgeleverd hadden hebben we ve volgende lading opgehaald voor de school in Thomassin. Beide keren viel het me weer op hoe sterk de mensen hier zijn. Ze dragen de zakken, die 50 kilo wegen, simpelweg op hun hoofd en kunnen zo hele afstanden afleggen. Ik heb het niet eens geprobeerd omdat ik weet dat mijn nek dat niet aankan.

Een van de werkers op de missiepost (dezelfde die erder met boom en al naar beneden kwam), stond er vroeger om bekend dat hij 3 zakken cement tegelijk kon dragen. zakken van 50 kilo welteverstaan. Hij droeg toen 1 zak onder elke arm en de laatste zak op zijn hoofd. Momenteel is hij naar mijn idee in de 80, eind 70 zou ook nog kunnen, maar hoewel wat traag, nog steeds zo sterk als een beer.